O Ιταλός
Ο φίλος μου ο Ιταλός δεν είχε ακόμα καταφέρει να αποκτήσει την αυτοπεποίθηση που αρμόζει σε έναν Ιταλό παρά το γεγονός ότι ουκ ολίγες φορές οι γυναίκες εξέφραζαν τον θαυμασμό τους προς το πρόσωπό του (αυτό δεν παθαίνετε γενικά κορίτσι μου με τους Ιταλούς ?). Θαυμασμός που υπό το πρίσμα της κυνικής - ίσως και ρεαλιστικής ή μεταμοντέρνας του διάστασης - θα θεωρούνταν από πολλούς ως την έκφραση της ανάγκης των γυναικών να τον χρησιμοποιήσουν προκειμένου να αντλήσουν ευχαρίστηση (ή ακόμα και ηδονή). Ο ίδιος πάντως ήταν γενικά αθώος, φιλότιμος και κάποιες στιγμές τον χαρακτήριζε ένας ρομαντισμός που δεν του επέτρεπε να αντιληφθεί την αληθινή πλευρά κάποιων πραγμάτων που στο δικό του κεφάλι είτε γιατί ήταν κάποιες φορές ενοχοποιημένα είτε προορισμένα για συγκεκριμένης κάστας ανθρώπους ήταν δύσκολο να χωρέσουν (θυμάμαι ακόμα να προκαλεί τη θυμηδία της ομήγυρης όταν κάποια στιγμή αρνούνταν επίμονα να δεχτεί το γεγονός ότι οι γυναίκες κάνουν στοματικό έρωτα). Στα πλαίσια αυτά ο θαυμασμός των γυναικών προς το πρόσωπό του απαιτούσε την επιβεβαίωση από μέρους του των προσδοκιών τους. Και αυτό γιατί ακόμα δεν είχε καταλάβει πόσο αγοραία -όχι με την έννοια του χυδαίου αλλά αυτή της αγοράς- μπορούν να είναι αυτά. Γιατί το αγοραίο το συναντούσε αλλού και έπρεπε να μείνει εκεί, δεν μπορούσε να το περάσει στη ζωή του. Αυτό ακριβώς ήταν και ο λόγος που έπρεπε, κατ' επιλογή του και μόνο, πέρα από γνήσιος λατίνος και προικισμένος εραστής να αποδεικνύει την άνεσή του, την εξυπνάδα του, το χιούμορ του. Δυστυχώς το μόνο που πετύχαινε μέσα από αυτήν την εξαπάτηση ήταν να καταρρακώνεται στην ιδέα και μόνο ότι έπρεπε να ενεργήσει έτσι (επιβεβαιώνοντας την ώρες ώρες απίστευτη αδυναμία του ανθρώπου να συλλάβει την απλότητα με την οποία κάποια πράγματα θα μπορούσαν να γίνονται). Ο ίδιος, πεπλανημένος φυσικά, απέδιδε τις αδυναμίες του αυτές στις συναισθηματικές πληγές που του κατάφερε η Δέλτα. Η Δέλτα...Τι μεγάλη ιστορία κορίτσι μου...
.