μη φύγεις, που θα πας; μονάχο αν μ' αφήσεις, τι θα κάνω; κι αν άλλον αγαπάς μου μένει ξεχασμένος να πεθάνω
τα μάτια σου κι αν κλαιν κι αν βουρκωμένα μου παραπονιούνται μη φύγεις, γιατί λεν πως μάτια που δε βλέπονται, ξεχνιούνται
[christos μιαν αλήθεια]
6.1.13 @ 20:20
το δώδεκα έφυγε καιρός για να κάναμε τον απολογισμό της χρονιάς
θα σας έλεγα ότι τραγούδι της χρονιάς ήταν ο αγνός γκάλης στίχος "πριν προλάβω να σε δω/φύλαξε λίγο απ' το κακό σου μυστικό/το ελέγχει η μοναξιά/που έσκισε κώλους κ σ' αυτήν τη γενιά" με δεύτερο εναλλακτικό "αναζήτησαν πηγές μα δεν τις βρήκαν/ανακάλυψαν πληγές που δεν ήξεραν πως είχαν/έγραψαν κ συλλογές/αλλά έπνιγαν κραυγές" κ οι δύο από the boy ταινία το tabu ατάκα σίγουρα θα ήταν το "κράτα το λίγο όρθιο, να μη σου πέσει, το μανίκι εννοώ" κ άλλα τέτοια
τελικά σκέφτομαι να σκάψω λίγο πιο μέσα
το δώδεκα κατάλαβα πόσο μ' αρέσει να μ στέλνουν ες εμ ες με αγαπημένους μ στίχους κυρίως επειδή αυτό δείχνει ότι αγαπάνε κ άλλοι τα ίδια πράγματα μ' εμένα (πολύ βαθύ αυτό, ε;) μ' αρέσει, επίσης, να μαθαίνω για ανθρώπους μικρές χαρακτηριστικές τους συνήθειες ή λεπτομέρειες της ζωής τους, επί παραδείγματι, η γνώση ότι υπάρχει άνθρωπος που δε γίνεται να μην ακούσει πάντα δύο φορές, απανωτά αυτό το τραγούδι, άλλος που έχει κάνει σεξ στη νομική κατά τη διάρκεια φοιτητικών εκλογών κ δεν ψήφισε την κοπέλα που το κάνανε κ που ήταν υποψήφια, άλλη που το έκανε βράδυ στην παραλία με στρωμένη πετσέτα κ όταν η φίλη της την έψαχνε κ τη φώναζε με τ' όνομά της εκείνη φώναζε "έρχομαι, έρχομαι" ή "εδώ, εδώ" κ άλλα παρόμοια ωραίο είναι να σου λένε πόσο τους άρεσε κάτι που τους σύστησες να κάνουν, ναι, πολύ καλό δεν έχω καταλήξει αν είναι καλό να κάνεις το μαλάκα με τη βέβαιη γνώση ότι έχεις δίκιο κ ότι στο τέλος θα τους κάνεις να σου το αναγνωρίσουν, ας το αφήσουμε για το δεκατρία πλάκα έχει που νιώθεις σημαντικός για κάποιους, έστω όχι κ πολύ, αρκεί κ μόνο για να/επειδή περνάνε καλά μαζί σου δεν έχει καθόλου πλάκα που δεν ξέρεις τι να κάνεις με τα απομεινάρια, αυτά τα μαύρα στίγματα της μεγάλης σου κατάθλίψης όταν επιμένουν, γίνεται να εξαφανιστεί κοτζάμ περίοδος '07-'10; πλάκα δεν έχει ούτε η μοναξιά, αυτή που έσκισε κώλους κ σ' αυτή τη γενιά κ όχι η αστεία, που σε μετατρέπει σε ένα μελλοντικό πιστοποιητικό θανάτου αυτό που μ' αρέσει είναι να είμαι μαλακός κ η ζωή να κυλάει, ούτε άγρια χαρά ούτε υστερικά γέλια ούτε το κεφάλι σου να πάει να σπάσει από τη στενοχώρια ήμουνα ψεύτης κ ψεύτικος το δώδεκα, άφησα να πιστεύει κόσμος διάφορα κ για πολλούς λόγους, από το να πηδήξω μέχρι να βγάλω λεφτά, δεν ξέρω αν μπορώ αυτό να το μετανιώσω εντελώς αυτό που μ' ενδιέφερε ήταν να γίνω ακόμα καλύτερος, να διαβάσω, να δω ταινίες κλπ αλλά δεν ξέρω κάτα πόσο αυτό επηρεάζει αρνητικά (!!!) την εικόνα μου, αυτό θέλει δουλειά μου τη σπάνε όσοι δε μου λένε όσα θέλουν ή θέλω να μου πουν, χαμένος χρόνος, ενέργεια, συναισθήματα κ όσοι είναι τέτοιοι που αν εγώ, ας πούμε, ξεχάσω να τους πω χρόνια πολλά δε μου λένε ούτε αυτοί, από άποψη
απεραντολογίες
τα σημαντικά: το δώδεκα αγάπησα αυτή την πόλη, πρώτη φορά μετά από δεκαπέντε χρόνια (έστω κ αν η τελευταία εικόνα της πριν το νέο χρόνο ήταν ο στρίπερ άγιος-βασίλης, εφτάμιση το πρωί, έξω απ' το πλάτινουμ) πώς ζούσα τόσο καιρό; αυτό, όμως, θα το αναλύσουμε σε ένα άλλο επεισόδιο + το δώδεκα κατάφερα να ξεφύγω λίγο από τον προδιαγεγραμμένο(;) κ μηχανικά επαναλαμβανόμενο τρόπο σκέψης κ ζωής μου κ για να είμαστε πιο ακριβείς, το δώδεκα το ήξερα ότι μπορούσα να το κάνω κ το έκανα όσο/όταν μπορούσα + ξέρω τι θέλω για το δεκατρία κ είναι πολύ καλό, αλλά ούτε αυτό θα το πω εδώ, είπαμε, ένα όριο
λοιπόν, αυτά από μένα όσοι γνωστοί κ φίλοι επιμένετε να με βλέπετε ακτινογραφία από εδώ κ μετά εγώ να νιώθω αμήχανα, καλή χρονιά να έχουμε [christos μας πάνε να μας κρεμάσουνε/μα εμείς θα τραγουδάμε ώσπου να φτάσουμε]