θα μπορούσα ίσως ν' ανεβάσω και το βίντεο ένα εκατομμύριο εκατόν μία χιλιάδες εκατόν μία και δέκα
ορίστε, μπλόγκαρα (μείνετε συντονισμένοι, πάντως, έρχεται ένα ομολογουμένως κα τα πλη κτι κό σούπερ ντούπερ αφιέρωμα - επισκόπηση του καλοκαιριού 2009 που πάει κ αυτό μας αφήνει σε δυο μέρες, ξέρετε τώρα εσείς, δήθεν εξυπνάδες και άλλες τέτοιες χαριτωμενιές - παπαριές απ' τις δικές μου τις καλές)
ευλόγησον +++
[christos τι έγινε ρε παιδιά;]
14.8.09 @ 02:49
είναι η πρώτη φορά (αν δεν κάνω λάθος) που είμαι θεσσαλονίκη τέτοια εποχή λίγα πράγματα, εννοείται, αν και περίμενα περισσότερη νέκρα περίεργο είναι, κάπως, που τα φανάρια αναβοσβήνουν πορτοκαλί στη γειτονιά και το βράδυ πέφτει πολύ σκοτάδι φυσικά, το μόνο που εξακολουθεί να στέκει περήφανο είναι το φόλκσβάγκεν της φωτό έχω την εντύπωση πως θα επιζήσει από πυρηνικό όλεθρο αυτό το αυτοκίνητο είναι πάντα εκεί όλοι λείπουν, το μαγαζί κλειστό και αυτό εκεί χειμώνα - καλοκαίρι νομίζω πως θα πεθάνω και αυτό το πούστικο δε θα 'χει φύγει ακόμα ποιος ξέρει πόσους άλλους θα στοιχειώσει λες να το δώσουν τώρα με την απόσυρση; μπααα, αποσύρεται αυτό το σκυλί χρώματος πορτοκαλί; πάνω - κάτω και αν δε με ξέρεις, τώρα ίσως κατάλαβες και στο περίπου πού κοντά μένω
εν τω μεταξύ πριν λίγο γύρισα σπίτι ήπιαμε με τον παναγιώτη από τέσσερις μπύρες που η μία έκανε τέσσερα ευρώ και πληρώσαμε συνολικά τριάντα τρία ευρώ - γίνεται αυτό; το (κοντοκουρεμένο) κεφάλι μου το νιώθω λίγο κρυωμένο στη βάση του στον αυχένα, προφανώς από τις μπύρες που ήτανε παγωμένες πρώτη φορά, επίσης, κουρεύομαι τόσο κοντά και τόσο γρήγορα - σε τρία λεπτά ήμουνα έτοιμος και εδώ περίμενα τα πράγματα κάπως χειρότερα αλλά δεν είναι και τόσο - ειδικά αν θέλεις να βλέπεις το κεφάλι, ε σόρι, εννοώ το ποτήρι μισογεμάτο αστείος ήτανε και ο ίσκιος του κεφαλιού μου όταν περπατούσα, ποτέ δεν είχα ξαναδεί τέτοιο ίσκιο - γλόμπο, ανέκαθεν τον θυμάμαι με κάποιες γωνίες που σχηματίζονταν από τα μαλλιά άσε που το μέγεθος του ίσκιου του κεφαλιού μου φαινόταν τόσο δυσανάλογα μικρό σε σχέση με τον ίσκιο του υπόλοιπου σώματος πάντως, η πρώτη αίσθηση με το που κυκλοφόρησα με αυτό το λουκ ήταν καλή - περιέργως πώς επειδή σίγουρα τα περισσότερα μαλλιά είναι προτιμότερα από τα λιγότερα - δίνω βασικά μιαν εξήγηση αλλά δεν είναι της παρούσης - και σκέψου πόσες εργατοώρες έχω ξοδέψει με ζελέ μπροστά στον καθρέφτη τόσα χρόνια, ματαιότης ενάμιση χρόνο είχαμε να τα πούμε λάιβ με τον παναγιώτη, με τον οποίο νιώθω μεγάλη οικειότητα - και γιατί όχι, άλλωστε; είναι σημαντικό, λέει, ο λοχαγός οι σχέσεις των ανθρώπων να μην είναι ετερόφωτες και έτσι είναι άσχετο, αλλά ο παναγιώτης μου θύμησε πόσο γελοίος και ασόβαρος μπορεί να ήμουνα/είμαι ώρες ώρες (αναφέρομαι φυσικά στο ά χά και με τα δύο (έλεος) χέρια που από μένα, λέει, το κόλλησε και του θυμίζει εμένα - αίσχος) κρίμα που δεν έβγαλα και καμιά φωτό με το κινητό
αυτά σόρι αν σε κούρασα λίγο αύριο αυτοαπέλαση στον αρμενιστή με πολύ βαρύ πυροβολικό παρέα χαίρομαι που θα λείπω από αυτό το πανηγυράκι του δεκαπενταύγουστου και της παναγίας όμως, αυτό είναι άλλη κουβέντα καλά να περάσουμε, λοιπόν, καλά μου παιδιά
[christos θεούλης]
13.8.09 @ 03:07
έλα ρε πρόεδρε θα κάνουμε μπανάνα
[christos φρούτο]
11.8.09 @ 02:09
παρακολουθούμε μια μάχη με μπουνίδια ανάμεσα σ' αυτό που είσαι τώρα ή γίνεσαι και στον παλιό σου εαυτό (εκτός αν δεν αλλάζεις ποτέ τελικά) χτυπήματα κάτω απ' τη ζώνη μπορείς να τ' αποφύγεις; somehow it got easy to laugh out loud/ μετά θα γελάω δυνατά [...] και δε θα ξυπνάω ποτέ [...]