Κάτι με πιάνει όταν βλέπω τις σταγόνες της βροχής να πέφτουν πάνω στα φώτα των αυτοκινήτων. Δεν πέφτουν απλώς, εφορμούν, επιτίθενται, σαν να θέλουν να σπάσουν τα προστατευτικά των φαναριών για να με τυφλώσουν και να μη βλέπω που πάω, σαν να μου δηλώνουν ότι κοντράρω τη φύση που θέλει να μου τις «βρέξει» προστατευμένος μέσα στο καβούκι μου αυτό.

Η Jena Jameson δεν έγινε αρεστή για την ομορφιά της. Το ήξερε και η ίδια αυτό. Άλλωστε μπορείς να βρεις εύκολα πολλές εξίσου ευειδείς. Ήταν όμως διαφορετική. Διαφορετική σε σύγκριση προς τη φτηνή, προβλέψιμη έως αηδίας και γρήγορα εξ αυτού βαρετή καταναλώσιμη μάζα. Και αυτό το ήξερε. Και, όπως ήταν φυσικό, αυτό προέταξε. Η διαφορετικότητά της ήταν αυτή που την έκανε πρωταγωνίστρια και για όσο μπόρεσε να εκμεταλλευτεί αυτό το σχετικά σπάνιο και επιζητούμενο χαρακτηριστικό της, κατάφερε να κερδίσει οπαδούς – και φυσικά εχθρούς – και να διατηρείται αλώβητη στην πρώτη γραμμή. Διόλου ή ίσως λίγο φυσικά, και σίγουρα αναντίστοιχα του κύρους της, οι επιλογές της την γκρέμισαν από τη θέση της στον βόρβορο της μάζας. Και οι παλιοί γνήσιοι οπαδοί της τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε από το να της κλείσουμε την πόρτα στα μούτρα και να ψάξουμε για την επόμενη «αληθινά» διαφορετική στο είδος της, όταν νιώσαμε την προδοσία της ?

Έτσι ακριβώς έρχεται και εφορμά μετά από τόσο καιρό, βάζοντας στο DVD μου σκηνές από τα παλιά, για να μου θυμίσει τι καλά και διαφορετικά τα έκανε όλα. Όμως εγώ πλέον βλέπω ότι θέλει να με τυφλώσει, να με ρίξει σε συναισθηματικές αναπολήσεις, να με πάρει μαζί της στον πάτο που πολλές φορές έχω ρίξει άλλους για να εξιλεωθεί. Να μου λείπει. Διότι μπορεί πράγματι να είναι ανθρώπινο να πληγώνεις αλλά πάντα θα είναι απάνθρωπο να σε πληγώνουν.

[Paulus told Jena Jameson to fuck off]