έφτασε στο μέηλ μας κ δημοσιεύεται μια βδομάδα πριν τις εκλογές κόντρα στην απαγόρευση δημοσιοποίησης δημοσκοπήσεων:
εξαφανίσαμε το λαος μπαίνουμε άνετα στη βουλή κ είμαστε πλέον οι ρυθμιστές των εξελίξεων της επόμενης μέρας
το ποτάμι (από οινόπνευμα) δε γυρίζει πίσω πια
[christos αντί babis στο εορταστικό εκατοστό ποστ]
26.9.09 @ 20:18
ωραίος, πάντα αληθινά εύστοχος, έτσι
άρα, τι κάνουμε; για να δούμε: να ασχολούμαι με πράγματα με ουσία να μην αφήνομαι στη βαρεμάρα, αναποφασιστικότητα, αναβλητικότητα, απαλεψιά, αδράνεια, συνήθεια - "βόλεμά" μου να προσέχω άλλη φορά τι ανεβάζω εδώ μέσα (κ δεν εννοώ αυτό που εννοείς) να γίνω κοινωνικά ευφυής να είμαι κουλ να κυνηγήσω τπτ σοβαρό να δίνω σημασία κ να συνεχίσω το διάβασμα
αμήν
υγ. εντάξει; στέγνωσε το πάτωμα;
[christos μάιστα κ τι να κάνει η μ. κοπέλα μου]
23.9.09 @ 20:10
έτσι... όσα γειτονόπουλά μου στο ντόγκβιλ (ηλικίες γυμνάσιο περίπου) δεν ακούνε καμμένα λαϊκά έρχονται καμιά φορά κ μου βάζουν ν' ακούσω από τα άθλια ηχεία των κινητών τους που παραμορφώνουν τον ήχο σε τραγικό βαθμό διάφορα ελληνικά χιπ χοπ τραγούδια τα ίδια ακούνε κ τα παιδιά των μεταναστών στη γειτονιά μου στη θεσσαλονίκη οι ράπερ που τους λένε - όπως πληροφορούμαι απ' τα παιδιά - τάκι τσαν (μαθαίνω είναι το πρώην παιδί - θαύμα), ταραξία, μηδενιστή, υποχθόνιο, καταχθόνιο, εισβολέα κ.α. που δε θυμάμαι τα χώνουν κανονικότατα κ μιλάνε στη γλώσσα κ το ρυθμό αυτής της γενιάς που σε πολλούς από μας (τουλάχιστον στους γνωστούς μου πάνω κάτω γύρω στα 30, ποπάκια, ροκάδες, μέταλλα) δε λένε κ πολλά παρένθεση: εμένα πάντως που ακόμα μου 'χουν μείνει στίχοι των τέρορ εξ κρου (πριν αλλάξουν ρότα) λένε κ παραλένε - μιλάω για το καλό πράγμα αυτών κ όχι το επιφανειακό ή κάφρικο, να εξηγούμαστε τα θέματα πολλών τραγουδιών είναι καθαρά κοινωνικά ακόμα κ πολιτικά, ποτέ κλαψομούνικα κ το καλύτερο είναι ότι δε χαρίζονται σε δήθεν κ καρικατούρες του είδους τους τύπου νίβο κ άλλες τέτοιες αηδίες άσε που σαμπλάρουν κομμάτια με τσαμπουκά κ απολαυστική "ιεροσυλία" πιστεύω, στην τελική, ότι όλο αυτό το χιπ χοπ κίνημα αποτελεί τη γνήσια άντεργκραουντ ελληνική σκηνή, αυτό θέλω να πω αυτά τα παιδιά βρίσκουν στόχο απευθείας, άνετα τους συγχωρούμε την όποια χαριτωμένη "κακοποίηση" της συμβατικής γλώσσας κ εγώ βλέπω ότι έχουν ανησυχίες κ ότι το ψάχνουν το πράγμα, δεν κοιμούνται, δεν είναι φυτά ούτε τπτ πρόβατα* κάπως έτσι αυτά κ να μην ξεχάσω να σας υπενθυμίσω ότι ο νικήτας κλιντ είναι θεός κ οι ρόδες οι καλύτεροι όλων yo ;)
α, να δώσω κ αυτό το γαμάτο λινκ με απίστευτη στριτ αρτ από τους κορυφαίους του είδους; http://unurth.com/
*ελέγχεται
[christos γιατί έτσι με την υποψηφιότητά μας; lol]
19.9.09 @ 18:41
[christos ;)]
@ 18:12
μόλις εφτά κ η καρδιά μας κόντευε να σπάσει στην παράταση στις 14 ιουνίου κ βγαίναμε έξω να πάρουμε λίγον αέρα το σεπτέμβριο πήραμε τον μπαμπά μας από το χέρι κ πήγαμε μαζί με εκατοντάδες άλλα παιδιά στο γήπεδο - κανονικό παιδομάζωμα γραφτήκαμε σε ομάδες - οι καλοί, βγάλαμε δελτία κ κάθε σαββατοκύριακο προπόνηση κάθε τρίτη αγοράζαμε το τρίποντο το ευαγγέλιό μας, φίμπα μπάσκετ, ανταλλάζαμε αφίσες, μαζεύαμε κάρτες κρεμάσαμε σε τοίχους κ ντουλάπες το μάικλ, το σκότι, το ρέτζι, τον τόνυ ακόμα κ τον ντένις ξεροσταλιάσαμε μπροστά στη βιτρίνα με τα αιρ τζόρνταν - 42.000 δραχμές (ταξική συνειδητοποίηση) παγώσαμε στις 8 ιουνίου όταν μάθαμε ότι την προηγούμενη σκοτώθηκε ο ντράζεν είδαμε λάιβ τον μπόμπαν να μένει σακάτης για όλη του τη ζωή γίναμε στατιστικολόγοι, οικείοι μας ήταν ο φίλιππος συρίγος, ο δημήτρης καρύδας, ο βασίλης σκουντής, ο νίκος παπαδογιάννης δίναμε μάχες στο σπίτι για να δούμε μεσοβδόμαδα τα ματς για το κύπελλο πρωταθλητριών, κυπελλούχων, κόρατς - είχαμε σχολείο την επομένη, βλέπεις ήμασταν κ εμείς εκεί: γάνδη, μόναχο, σαραγόσα, γενεύη, τελ αβίβ, τορίνο, μιλάνο, παρίσι, ρώμη, βαρκελώνη, τεργέστη, μαδρίτη - ακολουθούσαμε την αποστολή παντού στην ευρώπη μείναμε ακίνητοι στην ίδια στάση για πέντε λεπτά επειδή αυτό ήταν το γούρι, έτσι καθόμασταν όταν μπήκαν οι βολές φρίξαμε κ πεισμώσαμε με τις σφαγές της διαιτησίας προσευχηθήκαμε για μια καλή άμυνα, σταυρώσαμε τα δάχτυλά μας να μπει το σουτ, ψάλαμε το "χάσι - χάσι" (τι παιδιά!), βρίσαμε το σιγάλα, δεν κοιμηθήκαμε απ' τη λάθος πάσα του φασούλα, μας διέλυε κάθε τρίποντο του έντι τζόνσον, ο ζάρκο, ο γιούρι, ο στόικο, ο μπάνε, ίνγκραμ, μπέρι, τάρπλει, καράσεφ, μπάιρον ντίνκινς, σούμποντιτς, κοχ, άριαν κόμαζετς, κλιφ λέβινγκστον, σκοτ σκάιλς, ράτζα, βολκώφ, καρνισόβας, ντέιβιντ ρίβερς, πέτζα... βλέπαμε στο μέγκα τους τηλεμαραθώνιους μπάσκετ του σαββάτου (αυτά τα μουντά απογεύματα): δάφνη - αεκ, τσιπίτα πανιώνιος - νήαρ ήστ, συνδέσεις με αλεξάνδρειο, μαρούσι, σεφ θυμόμαστε για πάντα τη γιουγκοπλάστικα - η μεγάλη των πλάβι σχολή πόσο περήφανοι ήμασταν όταν ο τόνυ πήγε στους μπουλς! πόσα αφιερώματα στο εν μπι έι είδαμε, πόσα πολλά ξέρουμε για την κόντρα ντιουκ εναντίον νόρθ καρολάινα, πόσοι ρούκι, ντραφτ, πόσο χαρήκαμε όταν ο μάικλ φόρεσε το 45 αυτή τη φορά (αρκούσε που επέστρεφε), πόσο ιερός είναι για μας ο αριθμός 23 κ το 7 κ το 4 κ το 13 στον άγιο νικόλα παίξαμε ντάλα μεσημέρι, στο σκοτάδι με τα φώτα της κολώνας κ των γύρω πολυκατοικιών, με βροχή, με λίγο χιόνι, χτυπήσαμε, γεμίσαμε μώλωπες, ματώσαμε στα χέρια, στα γόνατα, στο πρόσωπο, ιδρώσαμε, σκίσαμε μπλούζες, βρωμίσαμε παπούτσια, βριστήκαμε, γελάσαμε με την καρδιά μας, παίρναμε πάντα κ φάουλ, εκνευρίζαμε τους αντιπάλους, βαρούσαμε ώσπου να μπει κ μέχρι να το χάσουμε, κάναμε μπει - δεν - μπει, φωνάξαμε σ' όσους δεν έπαιζαν άμυνα, δεν έδιναν πάσες, ήταν ατομιστές, έκαναν βήματα, πατούσαν τη γραμμή, τους κλέβανε την μπάλα, χάνανε ελεύθερα σουτ, εξηγούσαμε τους κανονισμούς, δε δίναμε φάουλ "κ να πα να γαμηθείς", παίξαμε ρολόι, κάναμε διαγωνισμούς τριπόντων, μίνι πρωταθλήματα, βαρέσαμε ένα εκατομμύριο σουτ εντός παιδιάς, έξω απ' τα έξι κ εικοσπέντε, απ' το κέντρο, πίσω απ' αυτό, μονά, διπλά, λέι άπ, τρέιλερ, μπασίματα, πηδούσαμε να φτάσουμε τη στεφάνη, χτυπούσαμε το ταμπλό, κατεβάζαμε την μπασκέτα για να καρφώνουμε οι γονείς μας χάνανε για ώρες, χειμώνα καλοκαίρι, φεύγαμε σχεδόν κλεφτά κατά τις 4 μ' ένα σβέλτο "πάω στον άγιο νικόλα" ("που πας, έχει ήλιο ακόμα", "θα πάθεις καμιά ηλίαση", "είναι νωρίς ακόμα, κοιμάται ο κόσμος, θα σας μαλώσουν", "έχει κρύο", "βρέχει", "θες ν' αρρωστήσεις πάλι;" κ το κορυφαίο όλων "διάβασες;") κ πολλές φορές αναγκάζονταν να' ρθουν να μας μαζέψουν σπίτι δύο κ τρεις φορές (με τη μία δεν έπιανε) επειδή η ώρα είχε πάει 10 κ ("άντε, μαζέψου, νύχτωσε" "έρχομαι τώρα, το τελευταίο παίζουμε") πηγαίναμε πρώτοι κ φεύγαμε όταν είχαν πια φύγει όλοι, νόμιζαν στο σπίτι ότι είχαμε μπλέξει δεν-ξέρω-κ-εγώ-με-τι-παρέες πόσο χαιρόμασταν όταν μαζευόμασταν, πόσο μας έλειπε αυτός που έλειπε κ όχι μόνο επειδή δε συμπληρώναμε για το μονό πήγαμε αθλητικό σχολείο, κάναμε διπλές προπονήσεις, παίζαμε κάποιους για πλάκα, κάναμε άψογα στατιστικά, ουρλιάξαμε από χαρά όταν περάσαμε, έναν έναν μας αγκάλιασε ο κόουτς στα αποδυτήρια, φτερούγισε η καρδούλα μας όταν τα κορίτσια μας είπαν μπράβο μετά απ' τη νίκη - μαθεύτηκε στο σχολείο, ήμασταν ήρωες, κλάψαμε γοερά στο παρκέ όταν χάσαμε, δε μιλιόμασταν στο λεωφορείο ανατριχιάζουμε ακόμα με το δε φάιναλ καουντάουν μάθαμε μπάσκετ αθώα κ ρομαντικά στην αρχή, υποψιασμένα στη συνέχεια, έχουμε το μπακράουντ κ δουλέψαμε πολύ να φτάσουμε εδώ, να βλέπουμε, να διαβάζουμε τον αντίπαλο, να ξέρουμε ποιοι είμαστε εμείς κάθε φορά κ ποιος είναι καλύτερος απ' τους δύο, να έχουμε τον τρόπο να κερδίσουμε τον πιο αδύναμο, να ξέρουμε τι πρέπει να κάνουμε ακόμα κ αν του δώσουμε αβάντα μερικούς πόντους καταλαβαίνουμε ότι είναι πολύ δύσκολο να κερδίσουμε έναν πιο καλό (ούτε κ μας θα μας άρεσε να χάσουμε από χειρότερο) κ αυτό μας βγάζει κόμπλεξ ακριβώς επειδή παλεύοντάς το πάμε κόντρα στην ιδιότυπη κ πρωτόγονη "δικαιοσύνη" του αθλητισμού γενικά που τόσο καλά αναγνωρίζουμε κ υπηρετούμε (γι' αυτό κ δεν τα βάζουμε μονίμως με τη διαιτησία;) - παίζουμε όμως οι λίγο μεγαλύτεροί μας φυσικά κ θα το σήκωναν στην αθήνα το 95, άνετα στο βελιγράδι οι συνομήλικόι μας, έτσι μεγαλώσαμε, ό,τι κ να γίνει πρέπει να το βάλουμε κ θα το βάλουμε κ θα το σηκώσουμε κ θα νικήσουμε γιατί αυτό είναι το σωστό, έτσι πήραμε κ τους αμερικανούς στην ιαπωνία, έτσι το "βάλτο αγόρι μου", έτσι ο κιλ μπιλ, έτσι ο φώτσης, γι' αυτόν το λόγο "ανατρέπουμε" καταστάσεις που είναι θεσμικά κ μόνο κόντρα στο αξίωμα "ο καλύτερος κερδίζει" - ποια γαλλία, ποια σλοβενία, ποια, ποια; όπως κ να πάει η μέρα, όπως κ να κυλήσει το ματς όποιος ξέρει λιγότερο μπάσκετ από μας στο τέλος θα χάσει, ό,τι κ να γίνει όποιος, τώρα, ξέρει καλύτερο ας έρθει στο γήπεδο να το δούμε αυτό κ δεν τρέχει κ τπτ
[christos - σου μυρίζει τιρινίνι;]
18.9.09 @ 00:25
"βγάζει μάτια ο μαντούκα"
[christos α π έ λ α σ η]
15.9.09 @ 23:04
για κάθε μέρα μου κολλάει κ το κατάλληλο τραγούδι τι ταλέντο!
[christos εν είδει περιστεράς]
12.9.09 @ 21:51
[christos φθίνων]
8.9.09 @ 22:35
ήταν κάπως κουλό που συναντηθήκαμε νεφ σόρι που δεν ήρθα το βράδυ προσπαθώ να κόψω καθετί απ' το γαμημένο το παρελθόν αλλά είπαμε δε παστ ις ε γκροτέσκ άνιμαλ χάρηκα που σε είδα, αλήθεια όμως δεν ξέρω αν θα το επέλεγα κιόλας αν μπορείς να με καταλάβεις...
αυτό παίζει για σένα που το χόρευες απίστευτα πριν ένα εκατομμύριο χρόνια περίπου μπροστά στο μπουθ τότε που είχε πρωτοανοίξει το έλβις αν και ο π. σε θυμαται με τις φουστίτσες και τα σνίκερς στη σχολή και φυσικά στο λούκι
υ.γ. φιλιά στο σωτήρη το θεό
[christos get down]
5.9.09 @ 16:04
ήρθε στο μέηλ μας (2):
[christos this is what you get when you mess with us]
4.9.09 @ 17:24
ήρθε στο μέηλ μας: "Κύριοι,
Κατόπιν της προκήρυξης πρόωρων εθνικών εκλογών στη μπανανία, γεγονός που συνέπεσε με την εμφάνιση των πρώτων ορατών αποτελεσμάτων στο τριχωτό της κεφαλής μου, χάρις τη χρήση του φαρμακευτικού σαμπουάν daohair, επιθυμώ να δηλώσω στα μέλη ότι είμαι παρών και αισθάνομαι δικαιωμένος από τη συγκυρία.
Προβλέποντας την αναβολή των εξετάσεών μου, ως εικός και αναμενόμενο, έχω παρατήσει τις κουράδες που διαβάζω εδώ και λίγο καιρό, συλλογιζόμενος το τυχόν ατελέσφορο της ολισθηρής ατραπού που έχω επιλέξει για την επαγγελματική μου αποκατάσταση. Αν δεν νοηματοδοτούσε τη ζωή μου η πρώτη κυρία, είναι πιθανό να ακολουθούσα την άκρως προσοδοφόρα καριέρα του ζιγκολό, προσφέροντας μαραθωνίους αβυσσαλέου σεξ σε καλοδιατηρημένα milvsκαι gilvs, με το αζημίωτο φυσικά. Ο στοχασμός μου, βέβαια, εξακτινώνεται και σε επιμέρους συναφή ζητήματα:
Πόσο κάψιμο μπορεί να αντέξει ακόμα ο εγκέφαλός μου, χωρίς να υποστεί ανήκεστο βλάβη;
Ποια με καταράστηκε στη ζωή μου έτσι να τυραννιέμαι;
Τι στράβωσε, πού και πότε;
Είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζω;
Μήπως το κλήμα ήταν στραβό και το έφαγε και ο γάιδαρος;
Τι έγινε ρε παιδιά;
Από την άλλη, ουδέν κακόν αμιγές καλού. Η νέα αυτή κακοτυχία, μπορεί να με καταρρακώνει, να παρατείνει την αηδιαστική περίοδο της άσκοπης ύπαρξής μου, να διαιωνίζει το αξιολύπητο της περιουσιακήςμου κατάστασης (από την οποίαένας clochardδεν έχει πια τίποτε να ζηλέψει), πλην όμως μου παρέχει άφθονο χρόνο να επιληφθώ μείζονος σημασίας ζητημάτων, τα οποία συνδέονται και με την επίλυση του βιοποριστικού μου προβλήματος. Ήδη, περνώ ατελείωτες ώρες στο Pro(editplayer – hairstyle), ενώ έχω κάνει log-in στο sitefindyourfavoritehair.com.usa (beta), όπου έχω κάνει uploadανφάς φωτο μου, πειραματιζόμενος με διάφορες κουπ, σε αναζήτηση της κόμης που θα κοσμεί το άνω της κεφαλής μουσε λίγους μήνες. Τότε, δηλαδή, που, κατά πάσα βεβαιότητα, τα μαλλιά μου θα είναι πλέον δασιά, ωσάν τοίχος χορταριασμένος, και θα έχω ανακτήσει τη χαμένη μου αυτοπεποίθηση. Μέχρις στιγμής, την προτίμησή μου έχουν κερδίσει τα ράστα, τα οποία, σε συνδυασμό με τη μαύρη μου ψωλή, το μυώδες μου σώμα καιτο άνετο so-what-the-fuckστυλάκι μου, είναι ικανά να μου διασφαλίσουν ένα λαμπρό μέλλον και μια πολλά υποσχόμενη καριέραΤζαμαϊκανού δρομέα μικρών και μεσαίων αποστάσεων, Κουβανού ψαρά λευκών καρχαριών στη χερσόνησο του Γιουκατάν, Πορτορικανού τραγουδοποιούκαι ερμηνευτή, όλα τα παραπάνω ή, έστω, κράχτη σε καραβάκι του Θερμαϊκού. Αλήθεια, πάμε καραβάκι;
Τελοσπάντων, δοθέντων των πρόσφατων και επί τω χείρω εξελίξεων, υποχρεώνομαι να διαγγείλω τα κάτωθι:
Καλώ σύμπαντα τον όμιλο και απαξάπαντα τα μέλη του, το ερχόμενο Σάββατο 05.09.09 και ώρα 6η απογευματινή, να συνασπισθούν σε φιλικό αγώνα καλαθοσφαίρισης στις εγκαταστάσεις του Ποσειδωνίου εναντίον άγνωστου, μα και ανυποψίαστου αντιπάλου. Ο αγώνας αφιερώνεται στη μνήμη των απανταχού πεσόντων εν ώρα καθήκοντος δρυοκολαπτών, ενώ τα έσοδά του θα διατεθούν για τον βιοπορισμό μου μέχρι τον διορισμό μου.
Καλώ και τον Ιταλό με τα μοκασίνια του. Αν και εξωτικός, αναμένεται μετά βεβαιότητας να χαρίσει απλόχερα το γέλιο μέχρι δακρύων με τις φινετσάτες και ευρηματικές του κινήσεις.
Καλώ, εν συνεχεία, όλους τους ανωτέρω στο σπίτι του λοχαγού, για να ενισχύσουμε την τιτάνια προσπάθεια της εθνικής μας
Εισηγούμαι και αποφασίζω, για όποια μέλη ανακύψει κώλυμα παρακολούθησης του ματς (αν και η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία) τη χορήγηση παράτασης της αναβλητικής προθεσμίας επιβολής της ποινής αγαμίας. Είναι καλό σε ετούτες τις δύσκολες ώρες να έχεικανείς όλους τους φίλους δίπλα του.
ΥΓ:Καθότι, δυστυχώς, δεν δύναμαι να απελάσω όλους όσους επιθυμώ διακαώς, αυτούς τους κρατικοδίαιτους θεσιθήρες του Λεβιάθαν, υφισταμένους, προϊσταμένους και ταγούς – καθώς και όσους εξέλεξαν τους τελευταίους, στα πλαίσια μια δημοκρατίας κίβδηλης και ψευδεπίγραφης, που εγώ βδελύσσομαι και αποτάσσομαι–σκέπτομαι σοβαρά την αυτοαπέλασή μου σε αναζήτηση καλύτερης τύχης στην αλλοδαπή και με μια λίρα ραμμένη στο πέτο. Είμαι ανοικτός σε προτάσεις και ιδέες. Στο link θα βρείτε τη δική μου.http://www.youtube.com/watch?v=lPT_3PEjnsE"
για το συντάκτη της άνωθεν επιστολής παίζει αυτό το τραγουδάκι
Νίκος Παπάζογλου - Μη με αποκαλείς τεμπέλη (Ν. Ξυδάκης/Μ. Ρασούλης)
[christos respect]
3.9.09 @ 01:23
La notte - M. Antonioni
Jeanne Moreau vs. Monica Vitti
Να το δεις κορίτσι μου, όχι για να ισοπεδώσεις τις σχέσεις, ούτε για να αποκηρύξεις την αγάπη, ούτε για την ιταλική φινέτσα, ούτε για τη γοητεία του Μαρτσέλο, ούτε για τον ανεκπλήρωτο έρωτα, ούτε για το περπάτημα στους δρόμους του Μιλάνου, ούτε για να υποστηρίξεις τη Λύδια, ούτε για την πιο όμορφη γυναίκα αλλά γιατί... να το δεις.
[Paulus told the girl to drive him home]
1.9.09 @ 17:48
εγώ φταίω τώρα;
επίσης, καλό μήνα και αναμείνατε το (ίσως και σε μορφή multimedia) πανόραμα του καλοκαιριού... έ έ έρχεται και θ' αφήσει εποχή!