Όταν μου είπε ο Πρόεδρος το πρωί τι έκανε στην κωλοεπιτροπή (του κώλου προφανώς) σκέφτηκα ότι έκανε μαλακία γιατί πέταξε την όποια μία-καμία ελπίδα που μπορεί να είχε. Το βράδυ το ξανασκέφτηκα και άλλαξα γνώμη. Και μάλιστα χωρίς να έχω διαβάσει το τελευταίο ποστ του. Ο Πρόεδρος διακρινόταν από μία παθητική εν γένει στάση στα πράγματα και έβαζε στις συζητήσεις μας όρους αποτελεσματικότητας κάποιων εκ των ενεργειών μας όταν προσπαθούσαμε να του αλλάξουμε μυαλά: Τι θα αλλάξει εάν κατέβεις σε μία πορεία? Αν ψηφίσεις ένα μικρό κόμμα? Αν τραγουδήσεις ότι η Βουλή είναι μπουρδέλο (ξεχνώντας βέβαια να τραγουδήσουμε την ειδοποιό διαφορά με τα άλλα μπουρδέλα καθότι στο εν λόγω πληρώνουμε για να μας γαμάνε)? Όταν άκουσα τον Παπαχρήστο (του Πολυτεχνείου) σε μία συνέντευξη του πριν από πολλά πολλά χρόνια, πανεπιστήμιο ακόμα, να απαντά τσιτάτα ότι καλύτερα να αγωνίζεσαι μάταια παρά να ζεις μάταια, σκέφτηκα να ένα ωραίο μότο και ανατρίχιασα. Ο Πρόεδρος ενήργησε κόντρα στη φυσική ανάγκη του ανθρώπου περί ελπίδας. Διέγραψε τους όρους αποτελεσματικότητας απο τις συζητήσεις μας μεμιάς. Αντέδρασε και ακούστηκε ωραία. Και τον γούσταρα πολύ.
ΥΓ. Ήθελα να γράψω πόσο γαμάτη ήταν η Θεσσαλονίκη σήμερα όπου διαπίστωσα πόσο άπειρα ποδήλατα κυκλοφορούσαν αλλά στην ποδηλατοδιαδρομή μου σκέφτηκα τα παραπάνω.