Το χρονικό ενός προαναγγελθέντος χωρισμού (aka: Αφεντικό με αισθήματα)
"Είσαι ένας τεμπέλης, βαριέσαι να γράψεις έστω και μία αράδα, πωπω τι ωραία που ήταν όταν τον είχες να τα γράφει για σένα, έγραφε και καλά, δε χρειαζόταν να τα ξαναδιαβάσεις, όλα έτοιμα στο πιάτο και συ άραζες με το παιδί σου και τη γυναίκα σου, πήγαινες Χαλκιδική, τώρα τι κάνεις...? όχι, όχι, σιγά και τι έγινε, παλιά που δεν τον ήξερες πώς δούλευες, θα τα καταφέρεις πάλι, ούτως ή άλλως άμα πάρεις τα λεφτά τι σε νοιάζει και αν τα κάνεις πρόχειρα, θα βρεις τρόπο να το καλύψεις, έχεις την εξυπνάδα να κοροιδέψεις τον χαζό πελάτη, ούτως ή άλλως η δουλειά είναι μόνο για να βγάζεις λεφτά, δε χρειάζεται να αγχώνεσαι, είσαι και αντιπρόεδρος δημοσίου φορέα... ναι άλλα τότε ήσουν νεότερος και είχες ψιλοσυνηθίσει κιόλας τα τελευταία χρόνια, όποτε τον ήθελες έτρεχε για σένα να σε καλύψει, γιατί, γιατί σήκωσε μπαιράκι και δεν τα κάνει όλα όπως παλιά και αρνείται τις δουλειές που του δίνω...γιατί...?". Του πήρε τα κλειδιά, διέγραψε το νούμερό του από το κινητό του, δε θέλει να τον ξαναδεί ποτέ πια, ούτε τους φίλους του δε θέλει να χαιρετάει, μέθυσε τρία μερόνυχτα (με δύο μπίρες)(και τις τρεις μέρες), έκλαψε, έκλαψε βαθιά...Μάζεψε μια μέρα τους φακέλους του έξω στην αυλή και τους έκαψε χορεύοντας και σβήνοντας τη φωτιά με τα δάκρυά του...Όλα τελείωσαν.
Κάποιες φορές αναθαρρώ όταν βλέπω ανθρώπους άσχετους σε εμένα, τη ζωή μου και τον στενό κύκλο μου να μου φέρονται τόσο φιλικά και να προσφέρονται να με βοηθήσουν σχεδόν άδολα λες και προσπαθούν να μου ανατρέψουν κάθε μου πεποίθηση για την αγοραία αντίληψη των σχέσεων που κρατεί.