Τα τσόλια μου τα αγαπώ. Συλλογικά. Οι αλλαγές στις ζωές μας μου στερούν από το παρόν το υπέροχο παρελθόν μας. Χθες ξαναγυρίσαμε για λίγο εκεί. Και ήταν τόσο ωραία. Επειδή μένουμε μακριά, στις συγκεντρώσεις μας αναπολούμε πάντα κάτι από τα παλιά, θυμόμαστε, γελάμε. Αυτό το ταξίδεμα μπορεί να ακούγεται σε κάποιους ως διάγνωση γηρατειών αλλά εμείς πάντα έτσι ήμασταν. Ακόμη και στα 20 μας λειτουργούσε ένα συλλογικό θυμητικό στο οποίο ανατρέχαμε. Δε θα βαρεθώ ποτέ να ακούσω την ίδια και την ίδια ιστορία ξανά και ξανά, θα γελάω πάντα. Τα τσόλια μου τα αγαπώ. Συλλογικά. Είναι το ατελείωτο καλοκαίρι μου.