
"...όταν μεστός είναι ο πόνος τόσον ώστε να καταλαμβάνει όλη την ύπαρξή σου σαν ένδυμα ή συστατικό της ο αποχωρισμός καθίσταται υπόθεση δύσκολη γιατί είναι όπως δεν μπορείς να ζήσεις χωρίς δέρμα ή σπλάχνα ή η εκρίζωσή του να απαιτεί απέκδυση της ψυχής σου και ποιος μπορεί να με πείσει πως ό,τι γυμνό απομείνει δεν θα είναι φρικώδες όσο η απωθημένη επιθυμία απόδωσης δικαιοσύνης για τις ωδίνες της μήτρας και τις συσπάσεις των χεριών στα άνω κάγκελα του κρεββατιού και τη φωνή που εξέλιπε σαν δύναμη και ο επιθυμητός ως τίποτε άλλο ύπνος της γυναίκας μέχρι το θάνατο και των δύο καθώς η αναζήτηση επιτέλους της γαλήνης έλειχε τη σιωπηλή καταστροφή που καραδοκούσε τη βεβαιότητα της άπνοιάς μου και η προσταγή πόνεσε έως εκεί που δεν υπάρχει περισσότερο και με εξέβαλε ως λύτρωση στο λινό σεντόνι και εκεί όφειλαν να αρχίζουν όλα..."
1. χωρίς λινό σεντόνι, αλλά οκ
2. μιλάει κ το παιδί της καισαρικής
3. ο χρηστάκης (σας)