Οι άνθρωποι γύρω μου αυτή τη βδομάδα, οι μηχανικοί που δε θέλουν τέλη να πληρώνουν και νιώθω να μην είναι αυτό που περίμεναν να ακούσουν, οι ΣΣΑΣίτες που θέλουν να γίνουν γιατροί χωρίς να πληρώσουν τίποτα και με σέβονται πολύ, παιδάκια ξυρισμένα που μου μιλάνε στον πληθυντικό, ο μπαρμπα μανώλης γέρος άνθρωπος που μου έδωσε 200€ και νομίζει ότι θα μου χτυπά κάθε μέρα την πόρτα για να μάθει αν έκανα τη δουλειά, ο αληταράς αλβανός του φυσικού αερίου που ο έντιμος έλληνας αφεντικός του τον έχει 6 χρόνια χωρίς ένσημα και του ζήτησε πριν ένα μήνα να του κόψει λίγα από τον μισθό και αυτός του είπε μόνο μην μου κόψεις το κεφάλι, που χάρηκε πολύ όταν του βαλα την κάρτα μου στην τσέπη κρυφά, η αγάπη, παλιοπρεζού που προσπαθεί να δουλέψει μετά από 9 χρόνια στο πρόγραμμα και τέλειωσε επιτέλους αλλά η δουλειά που διάλεξε να σπουδάσει θέλει ποινικό μητρώο και προσπαθώ να της εξηγήσω έναν νόμο που δεν καταλαβαίνω γιατί να της το κάνει αυτό και φυσικά ούτε αυτή να το καταλαβαίνει, μέχρι τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας της είπα θα φτάσω, πώς να με πιστέψει και να καταλάβει τα γράμματα που έμαθα ότι δεν είναι δίκαια, ευτυχώς κορίτσι μου τα δυο μηδενικά κολλητά που μας κάνουν 1, οι φίλοι μου