Ξύπνησα με τη βροχή στον κώλο μου να τρέχει, αν είχα κοιμηθεί θα τη λάτρευα ο καραφλός που κάποτε μου πε πως μ αγαπούσε μού λεγε ότι είναι αφύσικο να μου αρέσει και να ακούω κι αυτά είμαι φρικιό, από εκείνα που τρομάζουν τον κόσμο πίσω από μια γωνιά ή και κατάφατσα όταν αποφασίζω να μην τους κρύβομαι πάντως τους γονείς μου τους αγαπάω κι αυτοί με αγαπάνε πολύ και θέλουν το καλό μου γι αυτό δεν αγγίζω τον Φρόιντ, έτσι, ψάχνω να βρω γιατί έγινα φρικιό και μοιράζω δυστυχία και καταπίεση, αν με ρωτήσεις νιώθω καλός άνθρωπος αλλά φαντάζομαι ότι όλοι έτσι νιώθουν (όχι για μένα) και ο χίτλερ δεν αγάπησε ;