μόνος μου σ' αυτό το μπουρδέλο μια απ' τα ίδια γιατί σπάω το κεφάλι μου; γιατί διαβάζω; που θα μου χρειαστεί η τεκμηρίωση; τα βράδια γιατί δεν κοιμόμουνα; ποιο το νόημα να σκέφτεσαι; γιατί να στεναχωριέμαι; να μαθαίνεις να εκτιμάς, να έχεις σωστή κρίση, να μη θες να κάνεις κακό σε κανέναν, οι ανθρώπινες αξίες, η πρόοδος, ο πολιτισμός λένε τπτ; γιατί θέλω να μην την πληρώνουν πάντα οι αδύναμοι; η ισότητα, η δικαιοσύνη, η δημοκρατία, η αξιοπρέπεια, η αλληλεγγύη, να γίνουμε κράτος, να πάμε μπροστά έχουν καμιά αξία; μαλακίες τι την ψάχνω την αλήθεια; γιατί πονάω; τζάμπα όλα για ένα μάτσο σούπερ αδιάφορους, βολεψάκηδες, σταρχιδιστές, φοβιτσιάρηδες, βλάκες, άσχετους, κουτοπόνηρους, πτώματα ζωντανά, κ κυρίως κακούς κ σκατόψυχους τέλος κ δεν ξέρω καν αν είναι κρίμα δε βρήκα ρε γαμώτο ένα σπίτι να μείνουμε, έναν τόπο να ζήσουμε κ να πεθάνουμε
συν
τπτ χειρότερο, τπτ πιο εμετικό απ΄αυτούς που όταν τους τυχαίνει κάτι στραβό, μια απόρριψη, κάτι κακό γίνονται (πιο) συντηρητικοί, κακοί, χειρότεροι απ' ό,τι ήταν πριν ντροπή για το ανθρώπινο είδος, γριές αγάμητες στο ράφι, θρησκόληπτοι παιδεραστές, "μανάδες" που κάνουν βουντού στα άλλα παιδάκια της γειτονιάς μη γίνουν πιο ψηλά ή καλύτεροι μαθητές στο διάλο μια κ καλή ρε [christos δέκα μέρες μετά: τα όνειρα της ζωής μια θάμπή ανάμνηση]