Καθυστερημένα όπως πάντα, ήρθε η ώρα της γνωριμίας με τον Καζαντζάκη. Έναν Καζαντζάκη γκαφατζή, ταλαίπωρο, πρόχειρο, ολίγον απατεώνα, χαλαρό, ανοικτόμυαλο στα όρια του αδιάφορου, ερωτευμένο, άτυχο. Έναν Καζαντζάκη που θα μπορούσε να τον έχει επινοήσει ο μέσος Έλληνας γιατί του μοιάζει. Αλλά δεν το έκανε. Το ερώτημα είναι γιατί? Και πραγματικά η απορία αυτή μπορεί να απασχολήσει όποιον Έλληνα γνώρισε τον Καζαντζάκη αυτόν. Και δεν εννοώ αρρωστημένα στα πλαίσια της αδυναμίας επίδειξης της ανωτερότητας του Ελληνάρα έναντι των άλλων λαών αλλά υγιώς: Ως εναλλακτική στάση στη διαδρομή του συρμού που μαζεύει συνεχώς κόσμο στο πέρασμά του και δε λέει να τον αφήσει να αποβιβαστεί. Το συμπλήρωμα στο άκουσμα της φράσης Next stop.......θα μπορούσε ίσως να μην είναι πάντα model (αλλά ούτε και λαδάδικα). Καλώς ήλθατε στον κόσμο του Ζήνος Καζαντζάκης.
[Paulus told the gril to stay off the wagon]