Τα απομεινάρια μιας αγάπης
έπιασε σφιχτά το πρόσωπο στα χέρια
ένιωθα να ειναι η τελευταία φορά που με πιάνει ετσι κ αφέθηκα στους λυγμούς
παιδικούς, χωρίς όρια
μετα έψαχνα να βρω τι με κάνει να νιώθω καλα να μην πονάω
έβαζα το κεφάλι μου στα χέρια μου για να το εξαφανισω τίποτα
τράβηξα δέκα εικόνες απο την παιδική μου ηλικία, εκει χαμογέλασα
πάντως σε πίστεψα πως μπορει να ξαπλωσουμε δίπλα
με φωναξες Παύλο
έχασα λιγο την ισορροπία μου νομίζω
κοντοσταθηκα στη μέση της σκάλας και κοίταξα έξω, σου δώσα χρόνο μήπως θες να τρεξεις κατα πάνω μου και να με αγκαλιασεις, σαν τότε που δεν ήμουν Παύλος
[Paulus σε τιμή ευκαιρίας, αρκεί να μαστε]